14:22 09-01-2015

Martha Froese-Kooije

Hi Adriaan,
We have been in contact before. Our family is still broken from false memories and false accusations since 1992. We grew up near Martensville, Sask. Canada
Thanks for all your hard work in this field.
Martha Froese-Kooijenga

16:48 22-11-2014

rarara

Waar zit mijn seksuele trauma?

Introductie
Na aanleiding van een problematische uiting van mij op mijn partner ben ik op het punt gekomen weer te kijken naar mijn problematiek rondom seksualiteit. Het niet meer aangetrokken voelen, het vies zijn van de gedachte of het beeld van geslachtsdelen of seksuele interactie leidt tot het twijfelen aan zowel mijzelf als de relatie.
Situaties
De relatie in het opzicht dat ik niet goed meer weet wat van mijn partner te vinden, bovendien speelt er enorme weerstand om de romantische (wat aan seks verbonden) relatie door te zetten omdat dit mijn gevoel van veiligheid en vrijheid geheel ontneemt. Het gevoel van duwen en trekken komt sterk naar voren en zet me ongelofelijk onder druk. Ook omdat hij zich als man en partner wel seksueel tot mij aangetrokken voelt, dit roept een panisch stressvol gevoel op en tegelijk is het mijn houvast naar hem. Ik krijg de ruimte om geen seks te hebben, toch door die energie kan ik deze ruimte slecht ervaren.
Het deed mij nadenken over mij gedachtes die aan opwinding gebonden staan. Het is me wat vaag wanneer ik precies opgewonden word, wel weet ik zeker dat hier geen menselijk lichaam en al helemaal geen geslachtsdeel aan vast staat. Deze beelden roepen namelijk bij mij 3 sterke situaties op die ik hierna zal noemen. Ook het gevoel van verbinding tussen seks en intimiteit is bij mij weinig aanwezig. Helaas is het zo dat hele leuke jongens die zich ook nog eens om mij bekommeren liever geen open relaties willen kortom moet ik dus wel de confrontatie aan wil ik daar doorheen. Seks met een vreemde is veel makkelijker zou ik zeggen maar ik zou zelf toch graag oud worden met iemand zodat ik op een dag een vader heb als ik ooit moeder wil worden.
De eerste situatie die mij overvalt is een reeks dromen die mij rond mijn 7e levensjaren overvielen, destijds heb ik hier ook nooit een woord over gesproken. Deze dromen waren als een serie het verhaal van een meisje die op een dag op straat stond en ontvoerd werd door een kleine rode auto. Een dik stel niet al te intelligente mensen namen haar mee naar huis en misbruikten haar daar. Ze werd in een kamer beneden gehouden maar op de zolderkamer gebeurden erg vieze choquerende seksuele handelingen met haar. Een mix van angst en genot en schuldgevoel ervaar ik vanuit de ogen van het meisje. Na een paar weken of maanden word zij op straat weer achtergelaten en houden mijn dromen op. Door het perspectief in mijn dromen heb ik mij denk ik meerdere malen met dit meisje geïdentificeerd waar zij later meer over kwam als een ongehoord meisje die via mij gehoord kon worden omdat ik open stond voor dit soort energetische indrukken. Tot op de dag van vandaag reageer ik en voel ik regelmatig alsof ik een misbruikt kind ben geweest. Dat is nogal heftig kan ik zeggen.
De tweede een moment waarop ik een jaar of 9 of 10 was en in de woonkamer op de bank tv zat te kijken toen ik brak. Er was op Discovery Channel een verfilming van een horrorscenario waar een meisje tijdens het avondeten gedrogeerd werd door haar vader met een middeltje dat haar deed comaslapen. Voor jaren werd zij misbruikt zonder dat de moeder er vanaf wist. Een vaag gevoel dat ik mijn hele leven al had ervaren viel op zijn plek, en ik brak. Mijn moeder die ook in de woonkamer zat vroeg wat er was en ik kon moeilijk nog wat verbergen. Ik legde haar uit dat ik me besefte dat papa dit nooit gedaan had of zou doen maar hoe ik het toch voelde. Ze zei mij; ‘oh jij ook al, je oma deed ook altijd of het haar was overkomen terwijl er nooit wat was gebeurt, wel was het haar oma die door vader of oom misbruikt was.’ Mijn eerste reactie was, hoe kan je dat nou weten, of er wel of niks gebeurt is met oma. Maar daarna voelde ik veel verbondenheid met het onplaatsbare gevoel waar ze mee moest leven en nooit in gehoord kon worden. Simpelweg omdat het misschien nergens op sloeg dat ze zich zo voelde.
Als derde ben ik, misschien wel, misschien niet, rond mijn 16e misbruikt door mijn destijds beste vriend. Een jongen die als een broer voor mij was en die ik al bij me haf vanaf mijn 9e. Een leeftijd waarop je elkaar nog in zulke onschuld leert kennen. Zeker is dat hij samen met een ander misbruik van mijn zus heeft gebruikt, ook met veel alcohol en ghb, waardoor het een vaag verhaal werd voor haar om te herinneren. Bovendien door haar autisme zijn dagelijkse zaken al te intens bijna om te verwerken, laat staan dat ze hier naar kon kijken. Een samenkomst van verhalen laat weten dat ik een desbetreffende stapavond met hem was verdwenen. Helder is dat ik de volgende ochtend een onwennige k*t had, was nog maagd dus er was in ieder geval iets anders aan de beneden zaak. En dat ik er als een monster uit zag. Ervaren met alcohol leek slechts dat effect het niet geweest te zijn. In de loop der jaren kreeg ik flashbacks met nare negatieve lading erop. Heel vaag een scene in een steegje dat ik lig met mijn kruis open en met die jongen daar. Waarheid zal ik nooit krijgen, wel weet ik zeker dat hij geen rol meer speelt en ooit zal spelen in mijn leven. Ik kon hem van alles terug doen, maar karma lost het voor mij op.
Geschiedenis
Als 4 jarig meisje, vertelde mijn moeder, was ik me al sterk bewust van mijn vrouwelijk lichaam. Dit viel voornamelijk op door de schaamte waarmee ik in een openbare ruimte mijn tepels en vagina beschermde. Het was zo een gedoe dat ze op dezelfde leeftijd met mij gedwongen in een apart kleedhokje moest verkleden. Op dezelfde leeftijd had ik een beste vriendje hij trok altijd haren uit me hoofd en at ze op. Ik herinner me nog een beetje verwarring toen hij me eens een kusje gaf, en hoe schattig iedereen het vond dat hij mijn vriendje was. Al had ik hem altijd als mijn maatje gezien.
Los van dat mijn moeder uit gemak koos voor kort haar wilde ik in mijn kinderjaren ook een beste tijd een jongetje zijn. Ik kleedde mij ernaar, het speelgoed fascineerde mij meer. Ik wilde graag een van de jongens zijn. Bij mijn vader was ik een beetje de gemiste zoon waarmee hij klusjes kon doen, dat gaf me altijd een heerlijk gevoel. Toen ik in groep 5 op een nieuw school zat zaten de meisjes en jongens gescheiden, ik vond dat erg moeilijk maar leerde mijn weg er een beetje in vinden.
Toen ik heupen kreeg veranderde de wereld voor mij. Gadverdamme zeg wat veel nadelen aan een mooi lijf. Wat een aandacht. En door het gebrek aan begrip of misschien wel kunnen accepteren van de verschillen werd ik keer op keer door mijn veelal mannelijke vrienden teleurgesteld. Tot ik pas na mijn 18e dit zo zat was dat ik mijn vrouwelijke kanten wat meer begon te onderzoeken en waarderen.
Probleem
Waar ik in vast zit is een enorm groot beladen naar gevoel rondom seks. Ik wil er vanaf, maar dit gaat niet door op seksueel vlak met mijn vriend aan onze seks te werken. Het is een probleem die heel kwetsbaar is en die ik het liefst bij mezelf hou. Ik ben zoekende naar in hoeverre dit trauma stuk van mijzelf is, en in hoeverre het tot mij kwam. De dromen die ik had pasten niet bij mijn levenservaring en emotionele krachten, hoe dan ook heeft dat veel indruk gemaakt. De familie geschiedenis in de vrouwenlijn is iets wat ook bij mijn zus terug te zien zou zijn, het zou ook daar iets kunnen verklaren. Mijn eigen twijfels vullen dat onwaarschijnlijk aan met nog meer negatieve lading. Ik zit nu vast in een blokkade in ieder geval en zak langzaam verder bij mijn vriend en de wereld weg merk ik.
De situatie nu is wat ga ik er mee doen. Is het wel goed om er nu geforceerd iets mee te doen omdat het mijn relatie bedrukt? Als het te heftig is voor mij om er aan te willen werken, welke stappen zouden daarbij horen om het gezond te houden voor zowel mijzelf als mijn partner. Zou het zo zijn dat het gaat over dit nare bedrukte gevoel doorleven in plaats van onderdrukken en zou het dan vanzelf weer weg kunnen gaan? Welk deel begin ik, hoe krijg ik overzicht, wie heeft hier nou precies ervaring mee? Vragen die ik wil beantwoorden maar niet kan. Wat o wat kan ik hiermee. Of wie o wie herkent zich hierin.

22:25 19-06-2014

H.C.Couwenberg

Ik werd ongeveer 1 jaar geleden plotseling door mijn zoon(45 jaar) beticht van incest,ik wist niet waar hij het over had.
Ik heb zelf incest meegemaakt van een tweede vader en ik zou dat nooit met mijn kinderen doen,dan ga ik liever dood!!!!
Hij is drugs verslaafd heeft mij veel geld gekost door leugens en bedrog,maar deze aantijging heeft mijn leven kapot gemaakt.

22:24 19-06-2014

H.C.Couwenberg

Ik werd ongeveer 1 jaar geleden plotseling door mijn zoon(45 jaar) beticht van incest,ik wist niet waar hij het over had.
Ik heb zelf incest meegemaakt van een tweede vader en ik zou dat nooit met mijn kinderen doen,dan ga ik liever dood!!!!
Hij is drugs verslaafd heeft mij veel geld gekost door leugens en bedrog,maar deze aantijging heeft mijn leven kapot gemaakt.

22:03 24-02-2014

Rachel

Beste Kitty,

Ten eerste vind ik het heel naar wat je hebt meegemaakt met deze therapeute. Je moet kunnen vertrouwen op de kunde en goede wil van de therapeute en dat was in jouw geval ver te zoeken. Daarentegen bestaat het verdringen van trauma's wel degelijk. Sterker nog dit gebeurd heel vaak. Het brein heeft daarin maar 1 taak, weg van de pijn, jou beschermen. Daarentegen kan alles wat op dat moment opgeslagen wordt wel een probleem vormen in het latere leven, zoals bij PTSS. Ook ik heb herinneringen verdrongen zowel als kind en als tiener en mijn ervaring daarentegen is dat elke herinnering klopt. De dader toen ik tiener was heeft de herinneringen later aan mij bekend (deze herinneringen zijn ook niet in therapie teruggekomen, ik kreeg flashbacks toen ik erg bang was voor totaal iets anders, maar wel op seksueel gebied. Er gebeurde niets met mij op dat moment, ik was gewoon bang in die situatie en dat was de trigger). Voordat de dader aan mij bekende had ik echter constant de neiging om te ontkennen, nee dat klopte niet dat paste zo erg niet in het plaatje dat ik voor het herinneren had. Ik had het gevoel als hij tegen me zou zeggen, je bent gek dat is helemaal niet gebeurd dat ik hem dan gelijk moest geven. Het is namelijk heel raar om iets te herinneren wat je eerder echt niet wist, dus mijn neiging ontkennen. Gelukkig op een moment dat wij echt alleen waren, zij mijn dader tegen mij, je hebt gelijk dat is allemaal gebeurd. Ok in de rechtszaak aangezien ik aangifte had gedaan heeft hij wel alles ontkend. Maar dat ene moment zonder getuigen ontkende hij niets, hij bood ook zijn excuses aan. Het was beter dan als hij dat niet gedaan had, maar die excuses maakte de pijn niet ongedaan. Toen later de herinneringen kwamen uit mijn jeugd, had ik een therapeute die het me helemaal niet aanpraatte. Sterker nog het tegendeel, ik zei zolang ik het niet zeker weet neem ik helemaal niets aan. Waarom zou ik het mezelf moeilijker maken dan het is. Daarin gaf ze mij gelijk en maakte het ook geen big deal. Mijn reactie was ook al zou het gebeurd zijn, na al die jaren ga ik daar geen punt van maken. Ook daarin ging ze mee. Ik was volledig in ontkenning. Tot er niets meer te ontkennen viel. De herinneringen werden duidelijker en weer nee hoor dat klopt niet en dat klopt niet. Zie je wel dat het niet waar is. Totdat mijn moeder keer op keer toch weer bevestigde (de details van mijn herinneringen niet de verkrachting zelf, daar was ze niet bij, maar de details er omheen). Ik ben zelfs nog naar een internationale erkende hypnotiseur gegaan in de hoop dan toch nog het antwoord te krijgen, nee hoor dat is helemaal niet gebeurd. Ik wilde er niet aan!!! Ondanks bevestiging van mijn ouders dat ik vaak alleen ben geweest met die persoon, dat de details van mijn herinneringen klopten, maar dan ook echt details. Ik ben mijn dader van vroeger ook tegen gekomen, ik heb niet met hem daarover gepraat, maar hij was 5 minuten heel dichtbij me en hij keek alleen maar naar de grond. Hij kon me niet aankijken, hoe zeer ik ook oogcontact probeerde te maken. Ik dacht die lafaard kan me op zijn minst in de ogen aankijken! Maar nee dat lukte niet. Ik had altijd al het gevoel en de angst als kind misbruikt te zijn. Alleen ik heb hier nooit met iemand over gepraat. Sterker nog ik heb dit altijd genegeerd (en ontkend). Mijn therapeute wist dat niet eens. Behalve dat ik bepaalde herinneringen herken in mijn seksleven. Dat ik bepaalde reacties had, op sommige ook volledige paniek, waarbij ik nooit begreep waarom. Seks was altijd moeilijk en vooral pijnlijk in het begin (ik wist dat ik als tiener was verkracht dus dit was verklaarbaar voor mij, dan heb ik het over de verkrachtingen van bovenstaand). Totdat het vertrouwen is opgebouwd met de partner, maar dan alsnog had ik reacties die ik maar niet kon verklaren. Die paste niet in de verkrachtingen die ik inmiddels herinnerd had. Pas toen ik de jeugdervaringen herinnerde begon alles als een puzzel op zijn plek te vallen. Ook reageer ik op kinderen, ik heb een iets verstoorde seksuele ontwikkeling. Begrijp me niet verkeerd, nooit de behoefte gehad aan seks met een kind. Ik vind het walgelijk!!! Gelukkig als ik reageer dan heeft mijn verstand dit met een seconde uitgeschakeld en het is alleen bij zien van geslachtsdelen dus niet zo. Alleen fijn is het niet, het is heel naar. Gelukkig is dit al een stuk minder geworden sinds ik veel verwerkt heb. Maakt het zitten in de kleedkamer met zwemles van mijn zoon een stuk minder naar. Zelfs met al die gegevens heb ik nog steeds de neiging om te ontkennen. Terwijl dat zou inhouden dat ik dan zo ziek zou zijn dat ik zonder aanleiding die reactie zou hebben bij kinderen. Ook de hypnose was heel duidelijk. En dan bedoel ik geen hypnotherapie of regressie therapie met gebruik van trance. Nee echte hypnose, ik moest er wel een eind voor rijden en aangezien hij zowel in Nederland als Internationaal werkt en heel veel diploma's heeft mbt het onderwerp, koste het wat. Hij kon mijn handen laten bewegen, hij liet mij mijn ogen dicht doen (terwijl ik dit bewust probeerde niet te doen!!), ja dat was hypnose, een hele aparte ervaring. Ondanks al die bevestigen van mijn herinneringen, nog de neiging tot ontkenning en ik heb lang daadwerkelijk steeds weer ontkend. Als herinneringen echt zijn, die terug komen, komt er pijn mee en zit er nog veel meer pijn die langzaam los komt. Deze pijn wilde ik niet en ontkenning is dan een krachtig middel om de pijn te onderdrukken. Mijn beste vriendin zei op een gegeven moment tegen mij. Wat is het nut van iets verzinnen, inbeelden om vervolgens het constant maar te ontkennen, maar er wel last van te hebben? Als je jezelf het aanpraat, voor aandacht of wat de reden dan ook is. Ga je toch niet ontkennen? Maar als het echt is, heb je alle reden om te ontkennen? Ik zou het ook ontkennen, als die pijn eraan vast zit. Die pijn wil je niet. Mijn doel met dit verhaal is. Echte herinneringen die terug komen, worden vaak ontkend door de patiënt, want het doet pijn. Ze gaan er juist niet in dwellen, de patiënt wil de pijn juist niet.

Jij hebt een paar statements staan van wetenschappers over het herinneren van trauma's. Deze statements zijn inmiddels allemaal 20 jaar oud. Terwijl er sinds dien veel meer onderzoek is gedaan. Sterker nog de psychologie was 20 jaar geleden echt niet zo ontwikkeld als nu. Er zijn diverse onderzoeken gedaan waarbij wordt aangegeven dat dit mogelijk is. Dit wordt ook erkend door de commissie die is aangesteld met betrekking tot kamervragen omtrent dit onderwerp. Alleen wordt heel duidelijk aangegeven, dat de therapeute geen suggesties mag wekken. Het mag niet aangepraat worden, dat de therapeute dit jou verteld. Vooral als er een afhankelijkheidspositie is en het vertrouwen dat diegene kundig is kan dit gevaarlijk zijn. Of als iemand labiel is en erg twijfelt aan zichzelf. Alleen ik heb zoiets nooit ervaren en ik denk vele met mij niet. De meeste therapeuten zijn juist heel voorzichtig, omdat ze de patiënt willen helpen en niet schaden. Wat jouw verhaal bewijst is dat het inderdaad gebeurd. Helaas zullen er therapeuten zijn die niet goed hun vak uitoefenen en zulke kwalijke dingen doen. Alleen die heb je helaas in elk beroep. Zie de commotie om sommige artsen. Maar dit betekend niet dat je niet meer naar de dokter moet gaan als je ziek bent. Het is goed dat je je persoonlijke verhaal deelt, een gewaarschuwd mens telt voor twee. Alleen zoals het er nu staat, alsof al die therapieën een groot risico zijn en verdrongen herinneringen niet bestaan, ben ik bang dat mensen die het al eng vinden om naar een therapeut te gaan en logisch het is een hele moeilijke stap. Na het lezen van jouw site niet meer gaan. Dit vind ik ook terug in enkele reacties in het gastenboek.

De meeste mensen die het misbruik alsnog gaan verwerken hebben ook geen behoefte om aangifte te doen, in tegendeel. Bewijsbaar is het niet, er is immers bijna nooit een getuige aanwezig, tenzij er sprake is van misbruik van meerdere kinderen tegelijk. Dus waarom jezelf die ellende aandoen, als diegene daarna toch nog vrij rond loopt. Vaak is er meer behoefte aan afsluiting en verder kunnen met het leven. Vaak is hier vergeving voor nodig richting de dader, dit werkt meer helend dan aangifte (en in de meeste gevallen is de dader ook misbruikt, wat hem ook weer een slachtoffer maakt). Dat dit op deze manier nooit stopt het misbruik, is weer een ander onderwerp. Dat kan een slachtoffer die het niet kan bewijzen helaas niet veranderen.

Kortom ik heb alle respect voor wat jij hebt meegemaakt en dat je ermee naar buiten treed! Dit moet niet makkelijk zijn geweest. Zoals ik zei een gewaarschuwd mens telt voor twee. Ik hoop alleen dat je ook wil nadenken over bovenstaande, omdat ik bang ben dat dit mensen kan weghouden van noodzakelijke hulpverlening.

Groet,

Rachel

20:29 07-11-2013

Anoniem

Hoi Kitty ik heb het stuk gelezen op je site over: Drielse getuigt over voodoo en satanisme (De Gelderlander 15-6-1999) heb je daar nog meer informatie over? Zoja reageer a.u.b. op deze vraag. Alvast bedankt

19:26 15-07-2013

ben marcus

hele belangrijke site
ben al vele jaren depressief,denk er nu
alsnog over hypnotherapie te doen, weet t eigenlijk ook niet meer
ik ben de eerste 14jr van mijn leven kwijt
wie weet een goede in buurt van hoogvliet
gr ben

16:26 01-04-2013

Sanne

Ik sluit niks uit van anderen, maar ik ben een incestslachtoffer en ik kan me niet voorstellen dat iemand zoiets verzint (maar je weet maar nooit), voor aandacht hoef je het niet te doen, want mensen vermijden je alsof je de pest hebt (op een enkele goede en verstandige na), de ongeloof is verschrikkelijk en dat je hele wereld op zijn kop staat en dat niks meer mooi lijkt daarna is verschrikkelijk, daar krijg je echt niks goeds voor terug, dus diegene die dit verzint is niet helemaal in orde, maar dat is dus de vraag, wie zegt dat ze dit verzinnen??? Eigenlijk weet helemaal niemand hoe dit exact werkt, qua geheugen dan.
Ik kon delen onthouden, maar ook bepaalde delen waren vaag of ik raakte teveel in paniek als ik er bij probeerde te komen, het zijn ook de emoties die ontweken worden en dat kan hoor, mensen kunnen zoveel verdringen als ze willen en voornamelijk worden ze bang gemaakt om te praten en op den duur wordt ze zoveel schuld gevoelens aangepraat, dat ze op den duur gaan geloven dat het hun schuld is. Mij hebben ze zo bedreigd en gezegd dat ik gek was, dat ik het bijna ging geloven (ik was 5 jaar), dit is wat "mensen" doen als hun smerige spelletjes naar buiten zouden komen en net zoals je iemand een trauma aan kunt praten blijkbaar (je moet wel heel labiel zijn dan), kun je iemand ook laten twijfelen aan een gebeuren waar een klein kind toch al weinig van begrijpt, zeker met angst en dwang! En ik zeg twijfelen, want ik heb nooit het idee gehad dat het klopte wat ze tegen me zeiden, gelukkig heb ik dit uiteindelijk ook aan kunnen tonen.
Ik vind het erg als mensen daadwerkelijk vals beschuldigd worden, al snap ik niet wat ze daar nu mee willen bereiken???? Maar weet wel dat iedereen die incest gepleegd heeft dit ontkent en zichzelf verdedigd en de ander zwart maakt (en deze site helpt dat soort types ook nog eens een handje) en dit doen ze net zo hardnekkig als een politici die zijn reputatie moet redden als hij iets uitgehaald heeft wat niet door de beugel kan!!! En mensen geloven meestal diegene die de fout in gegaan is ipv diegene die er onder geleden heeft, want die laatste is over het algemeen niet zo sterk om zichzelf zo geslepen te verdedigen en heeft die behoefte ook niet, want die heeft niks fout gedaan, dus waarom zou je jezelf verdedigen??? Als je durft kun je daar maar eens even over nadenken, ontwijk het kudde gedrag en denk voor jezelf!!!

16:09 07-03-2013

Alien Valk

Onze dochter van 43 jaar wil al meer dan een jaar geen contact met ons omdat zij in een sessie heeft ontdekt dat zij als baby sexueel misbruikt is door mijn man, haar vader. Dit is niet waar en mijn man lijdt daar ontzettend onder. Hij voelt zich vals beschuldigd. Wij voelen ons machteloos.
Hoe komt onze lieve dochter erachter dat het niet waar is?

20:19 16-01-2013

john

jaren geleden ben ik vals beschuldigd van incest, na een hypnose verhoor van mijn zus.
alhoewel later duidelijk bewezen kon worden dat ik onschuldig was, heeft het voorval een zodanig impact, dat ik vaak somber en cuicidaal ben.vooral omdat er in je hoofd een vaag gevoel van dader kunnen zijn blijft hangen en veel mensen in mijn omgeving het geloofd hebben,zeker ook de manier waarop op je ingepraat werdt om toch maar te bekennen.je reinste hersenspoeling.het is nu zo,n 28 jaar geleden.en niemand van degenen die mij beschuldigd hebben is ooit zijn excuses aan komen bieden, ook in mijn naaste familie niet.

09:45 29-04-2012

jack

hallo.. .ik ben op zoek naar een therapeut(e) die bij mij een soort van hersenspinsel kan wegnemen.
Van een ergotherapeute heb ik vrnomen dat er ergens in m'n hoofd iets van een door mijzellf opgebouwd trauma zit waardoor ik niet meer kan lopen.

13:57 28-10-2011

Wolfgang

Wooooow, heel diepgaande onderwerpen hier. Ook ik heb al enkele traumatiserende gebeurtenissen achter de rug. Maar ik kan zeggen dat ik er enkel sterker ben uitgekomen.

Jeux zombie

03:10 17-07-2011

HP

Laat ik dit zeggen....hoe erg ik het vind dat herinneringen aangepraat worden. Ik weet dat een echte herinnering op latere leeftijd kan omdat ik ze heb gehad. Op mijn 21e herinnerde ik mij plots door flashbacks misbruik door mijn stiefvader en daarna kwamen de flashbacks van mijn moeder. Ik weet dat het waar is en niet aangepraat omdat ik geen therapie had op dat moment en omdat toen ik het vroeg aan mijn zus en broer zonder in te vullen wat de inhoud was van de herinnering zij met dezelfde beelden en gedragingen kwamen die wij moesten doen. Het is shockerend en vreselijk. Het geheugen kan dus blijkbaar voor een bepaalde tijd dingen zo ernstig verdringen. Ik ben in de gelukkige positie geweest dat ik het heb kunnen nagaan en checken bij mijn zus en broer.
Ik begrijp dat het moeilijk is...maar alles waarvan je geen aha moment krijgt ...hoe pijnlijk ook..is verzonnen of nog niet in je bewustzijn omdat je dat niet aankan.
Mijn zus vertelde mij dat in Belgie nog meer gebeurd is waarvan zij dacht dat ik het niet aankon nu. Zij wilde het me later vertellen...helaas is ze overleden. Ik geloof alleen wat ik kan voelen dat waar is. Ik weet dat Belgie moeilijk is voor mij maar ik ga alleen uit van dat wat ik echt weet.

Mijn therapeut nu vermoed dat ik dingen heb bedacht...hoe grappig...waar mensen dingen aangepraat krijgen is mijn verhaal weer zo ongelofelijk dat therapeut denkt dat het verzonnen is.Zo zie je maar....het leven is vreemd en pijnlijk onvoorspelbaar,

sterkte allemaal

03:46 16-04-2011

burcu

I read your story, there were a lot I could relate to. I suffer from mental problems, very similar to what you have been experiencing, but I have never been able to talk to a therapist until now, and now that I read your story, thanks it has been very therapeutic for me, I guess I never will. I am trying to correct the optimal biochemical environment in my brain in order for the resentful thoughts and feelings not to show up, but really need sometimes someone to validate me. That: yes, I am correct, I am in fact a victim. Then what good will it do. It will make me feel worse probably as it did to you. I might rather try to forgive. I might try to accept rather than hate and reject.. Psychotherapists, those kinds that like to dwell on the past, maybe would be better off as film makers or novelist, probably they do not have guts and talents enough to go out there and try. And psychiatrists, they are the salespeople for the drug companies.. I never once seen them look at me, or my body to tailor some treatment.. prozac, effexor, ritalin.. I wish we could sue them all. Well, I am living a terrible life. A hell. I dont have and lost everything and still I dont know what exactly is wrong with me. But I am rather trying to concentrate on the exit. I am stuck here, an ugly, cold, lonely forrest, but I cannot try and get used to living here, rather I walking, trying to find my way out. Trying not to reside. I am a refugee. I am looking for a country. But I am looking. At least I am on the go. My life is too hard, I know but what can I do, I will run..
Thanks.
Burcu

17:40 08-04-2011

Henk Peperkamp

Dag Kitty,

Ik wil je zeggen dat na het lezen van de informatie op deze site ik een enorm groot respect voor jou en je mede "lotgenoten" voelde opkomen. Dat het getuigd van een ongekende grootheid dat jullie jezelf uit zo'n verschrikkelijke ervaring hebben weten te herstellen. Hopelijk er sterker uit bent gekomen dan dat je er ooit in bent gegaan. Ik heb zelf altijd al het idee gehad dat 'hulpverlenen' niet kan! dat wat iemand zelf aanvoert kan samen bekeken worden om weerctot een moment van keuze te komen waardoor er een moment komt dat de keuze het los te laten een feit wordt. dat het leven in het nu gekozen wordt boven het verleden waarbij het verleden alleen een herinnering blijft.
in respect groet,

Henk

Berichten: 1 t/m 15 van de 191.
Aantal pagina's: 13
[1] 2 3 4 5 6 7Ouder

Gratis gastenboek van MyGB.nl